Współczesne kobiety, kiedy są w ciąży, jedyne, co odczuwają to strach. Bo społeczeństwo i medycyna chcą, by się bały. Twoje ciało i twoje dziecko wiedzą, co trzeba zrobić. Nie daj się lekarzom, medycynie i narkotykom, które niby są dla twojego dobra.
VBAC (poród siłami natury po CC) stał się ostatnimi latami bardzo popularny. Lekarze i położne namawiają, zachęcają i zachwalają, jak tylko mogą. Bo nagle okazało się, że można i że warto spróbować. A jak jest naprawdę?
Gdy wejdziemy na salę poporodową, od razu i bez większego zastanowienia kierujemy nasze kroki w stronę małego cudu, który niedawno się narodził. Ale… Niewielu z nas widzi obok matkę. Często wciąż w bólu. Umordowaną godzinami wysiłku, może ledwo przytomną po operacji, spuchniętą, słabą, pozostawianą samą ze swoim fizycznym i psychicznym dyskomfortem.
Porozmawiajmy o cesarce. Porozmawiajmy o cesarce, która nie była planowana i (z dużym prawdopodobieństwem) nieprzyjemnie nas zaskoczyła. Porozmawiajmy o tym, jaki miała wpływ na nasze emocje, emocje jako matek, emocje jako kobiet. Bo wbrew pozorom nie wszystko jest takie kolorowe… A tłumaczenie i wzruszanie ramionami, że najważniejsze jest zdrowie dziecka to najzwyklejsze zamiatanie problemu pod dywan.
Komfort, jaki czułam po porodzie siłami natury był wprost nieporównywalny do frustracji, bezsilności i niemocy jaką czułam, leżąc po cięciu. I nie ma znaczenia próg bólu, ciało potrzebuje czasu, by się zregenerować. I bez znaczenia jak dobra jesteś w zaciskaniu zębów i ile paracetamolu łykasz w ciągu dnia, nie przyspieszysz działania natury, to co przecięte musi się zrosnąć. Można być kozakiem, ale procesy komórkowe i tak będą szły swoim powolnym tempem.
